zondag 29 juli 2012

De (w)arme maaltijd

De warme maaltijd is weer zo'n mijlpaal op een dag in het ziekenhuis....dat betekend dat je de avond weer hebt gehaald en dat morgen een stap dichterbij is. Dat is ook bijna het enige positieve hieraan, want naar de maaltijd zelf hoef je hier echt niet uit te kijken.

Ach het is wel eetbaar en vies mag je het ook niet noemen. Maar een slappe loempia, een visstick die je kan opslurpen of een beefburger zo groot als je pink is en blijft toch teleurstellend.

Zo deed onze uiterst aardige en gezellige master of the vreetkar John (voedingsassistent) mij het eten vandaag presenteren en schrok wat er onder dat ijzeren-warm-houdt geval vandaan komt "wat heb jij dan voor smurrie besteld" zei hij op z'n gerard Jolings...(jullie zullen ook wel snappen wat hier nog voor ondertoon aan zit ;). )

Ik denk dat hij doelde op de slijmerige witlof....maar goed John maakt er weer zo'n spektakel van dat mijn maaltijd bijna een dinershow wordt en dat maakt een heleboel goed. Zelfs slijmerige witlof......

Uiteraard heb ik John netjes en proffesioneel op de foto geanonimiseerd... ;)

zaterdag 28 juli 2012

Drukte en chaos...... I like it.....

Sorry sorry sorry,
Gisteren helemaal mn blog vergeten, naja vergeten...was even drukker met andere zaken.
Gisteren was nl de dag dat ik na 4 wkn misschien op verlof mocht gaan.
's Morgens was het hartfilmpje (CTG) iig goed, dus dat was geen dealbreaker.
De spookbuuf zou deze dag ontslagen worden. (Wat betekend dat ik de 4-persoonskamer alleen zou hebben!)
Om 12uur werd er een nieuwe buurvrouw binnen gebracht (rolt met ogen)
Gelukkig een aardige dame die de volgende dag ingeleid zou worden.
Dus de 1 was nog niet weg of de ander was er.
Om 16.00u kreeg ik van manlief een berichtje dat hij onderweg was naar mij! Alles gelukkig rustig dus ik mocht om half vijf met hem mee naar huis.
Na de hele weg huilend van blijdschap in de auto gezeten kwamen we in Dieren aan. Daar zijn we eerst naar de lokale snackbar gereden. Onze frietboer vroeg heel belangstellend hoe het ermee was en trakteerde vervolgens ons op ongeveer een extra kilo patat per bakje meer (ach veel ronder kan ik toch niet meer worden hè). Ik snapte die grijns op z'n gezicht al niet helemaal.
Thuis heerlijk genoten van de katten, Pascal, onze bank en natuurlijk de patatjes.
Om 19u weer terug naar het ziekenhuis waar de nieuwe buurvrouw (ze was smiddags al bevallen van haar inleidingsballon haha) weeën aan het kweken was.
Rond 22u brak de chaos los op onze gang. Er lagen nu 3 tweelingen, waarvan er 1 toch snel over moest naar Zwolle (haha nu was ik het eens niet), de couveuse afdeling lag vol (dus kids binnenblijven anders moeten wij ook overgeplaatst worden), de vliezen van de buuf braken en vruchtwater spoot in het rond, toen ze aangaf dat ze ook moest poepen (persdrang) schoot onze (relaxte) Surinaamse buurman wel heeel erg snel van z'n stoel. Uiteindelijk kwam hij met de gynaecoloog en z'n gevolg de buuf van de kamer halen (niet veel later is ze dan ook bevallen)

Dus toch weer alleen op de kamer, Pascal is toen ook lekker naar huis gegaan, want de harde buiken die ik had werden niet erger.... gelukkig.
Na een uurtje geslapen te hebben werd ik weer bruut gestoord door een nwe buuf....Naja ik zie morgen wel met wie ik de kamer deel dacht ik sjagarijnig...
In de ochtend bleek dat spookbuuf wéér was opgenomen.
"Ik hoorde je vannacht lopen naar het toilet" zei ze. "wilde het gordijn opentrekken om boe te roepen" lachte ze. Ben blij dat spookbuuf dat niet heeft gedaan, denk dat m'n vliezen spontaan geknapt waren hihi.


donderdag 26 juli 2012

't ken ook nooit is normaal gaan....

Op de familie van Klinken zijn een aantal uitspraken/gezegde op het lijf geschreven.
Op de eerste plek staat:
"'t Ken ook nooit is normaal gaan",
Op de tweede plek:
"Het geluk is altijd met de domme"
En een goede derde plek:
"Geluk bij een ongeluk"

De laatste twee zijn positieve gezegde, maar gelukkig valt de eerste ook altijd positief uit.

Zo is mijn lieve vader onlangs geopereerd. Al een aantal maanden hees, is een symptoom waar menig arts van in de stress schiet. Ik als doktersassistente ken dit symptoom wat als het langer aanhoudt al bijna een alarmsymptoom wordt. Niet leuk als je vader dit heeft.
Gelukkig zag de kno-arts bij een kleine keelinspectie alleen een poliep. Maarrrr er moest nog wel een diagnostisch onderzoek gedaan worden voordat hik behandeld kon worden. Het geluk voor m'n vader was dat dit gecombineerd kon worden. (het geluk is......)
Dus zo gezegd zo gedaan, onder het mes en een week later terug voor controle.
Bij controle was het niet m'n vader die helemaal gelukkig/euforisch in de spreekkamer zat omdat hij de OK had doorstaan en z'n stem weer (terug) had. Maar was het de KNO-arts die helemaal gelukkig/euforisch was. Hij had nl. de ontdekking van zijn carrière gedaan. Mijn vader had geen standaard Frans Bauer poliep....maar een echte zeldzame in Nederland nog niet beschreven Masson-tumor (die gelukkig! voor de patiënt in kwestie goedaardig is)
Dus vader zijn tumor is minstens net zo beroemd als de poliep van Fransje.
(Tja t ken ook nooit eens normaal gaan en geluk bij een ongeluk)

Zo krijgt mijn moeder altijd weer een 1 of ander zeldzaam geelgestreepte strontkever op de foto ( het geluk is ...)

Zo heeft m'n kleine kleine zusje zich ooit laten terug zetten naar een lager niveau op school, vervolgens zich toch weer opgewerkt naar het hogere niveau (tja ze is slim, maar terug laten zetten was een beetje dom ;)
Maar had ze dat niet gedaan, was ze niet bij haar liefje in de klas gekomen (geluk bij een....)

Zo had m'n andere kleine zusje in eerste instantie bijna dit jaar op 1% niet gehaald....gelukkig was het een fout van school (als ik het goed vertel)....(t ken ook nooit....)

Ach das nog maar een paar voorbeelden.....kan zo nog wel even doorgaan over de van Klinkens

De 3 zinnen zijn ook weer vaak toepasbaar geweest tijdens deze opname en zwangerschap niet te vergeten.
Als je al tijdens poging 1 zwanger wordt....(nee dit was geen geluk bij ongeluk, maar echt t geluk is met de domme)
Dan wordt er gedacht dat je zwanger bent van een drieling (t ken ook nooit.....)
Dat je wordt opgenomen met 29 weken zwangerschap en wordt verscheept met ambulance van ziekenhuis naar ziekenhuis (t ken ook nooit....)

Waar ik wel zielsgelukkig mee ben is dat we tijdens die bewuste controle afspraak er achter kwamen dat mijn baarmoedermond verstreken was een dat er al ontsluiting was.....
Stel je voor dat ik dat inwendige onderzoek had afgeslagen, want nodig leek de dokter het niet te vinden (was meer voor mij gemoedsrust)
Dan waren de kids waarschijnlijk te vroeg geboren, zonder longrijping, thuis, zonder gynaecoloog, kinderarts(en) en hulpmiddelen (zuurstof etc) op de achtergrond.
Op dit verhaal vind ik zelfs dat alle 3 de zinnen wel toepasbaar zijn.

Ik zeg nog wel eens gekscherend tegen Pascal......"je zult weten dat je met een van Klinken getrouwd bent"

See ya 2morrow!



woensdag 25 juli 2012

De buufjes parade


In de maand die ik opgenomen ben heb ik al heel wat kamergenoten gehad (oftewel buufjes)
Sommige dames maakte zo weinig indruk dat ik de naam al na het voorstellen weer vergeten was. Wilde ik wat vragen of zeggen tegen de dame in kwestie, dan noemde ik haar gewoon buuf, klinkt lekker amicaal en ik val niet door de mand omdat ik weer een naam vergeten ben.
Deze truc hanteerde ik trouwens ook altijd op de huisartsenpost, waar ik als chauffeur echt niet al die namen van die 50 doktoren kon onthouden.
Bij patiënten spreek je de huisarts sowieso al dokter aan (stukje respect) maar in de koffiekamer is het Lex of
Peter....tenzij je echt niet meer weet hoe de beste man of vrouw heet, dan val je zeker niet door de mand door dokter te zeggen en menig dokter is nog gevleid ook. Win win situatie....

Ik dwaal weer af.....terug naar de harde werkelijkheid.
Er zijn een paar categorieën waarin ik de buufjes kan indelen.
1) De gezellige, hier deel je lief en leed mee tijdens een opname buufs
(aantal: zeldzaam)
Voorbeeld:
-Mijn fijne buuf uit Elburg! Ook zwanger, herstel was zwanger van een tweeling.
Supergezellig!
-De gezellige buuf uit Veghel, dankzij haar kon ik m'n spullen meekrijgen de ambulance in (het hele verhaal, want het is een verhaal op zich, volgt nog een keer)

2) De waarom moet deze bij mij op de kamer buufs??
(aantal:meer dan me lief is)
Voorbeeld;
-Tukkie, een tokkie uit Enschede wie ook haar hele familie meesleepte naar het ziekenhuis, alle bezoekregels aan de laars lapte. Nu ben ik de moeilijkste niet, maar als het een luidruchtige familie is die er de hele dag zit dan zuigt dat echt energie.
-Shoarmamama. Als je op zaal ligt met 3 andere dames dan is het niet errug sociaal om om 22u de plaatselijk shoarmaboer aan te laten rukken 2 maxi schotels shoarma met alle stank van dien....gelukkig lag m'n misselijke buuf er op dat nog niet...die was gegarandeerd gaan nekken.
-Miep Miep. Dan slaap je al slecht wordt er een miepende zwangere binnengebracht na 23u welke mij de hele nacht uit m'n slaap hield. "Mag ik dit, mag ik pijnstilling, mag ik slaaptabletten?" Ze had het zo zwaar....gut o gut arme meid boehoe.
Volgende ochtend vertelde de arts geen reden te hebben haar te houden, want de bevalling was echt nog niet op gang gekomen. Dus mijn miepende buuf ging weer blij weg naar huis (zij wel grrr) zonder ook nog maar ergens last van de hebben.

3) De ach ja je hebt er niets mee/aan, maar ook geen last van buufs (aantal: het gros)
-de puffende pool, werd ook laat op de kamer gelegd, maar ik heb verder geen last van haar gehad, zelf niet van haar moeder die een beetje Duits sprak en ook de bezoekregels aan de laars lapte. Het enige wat ik hoorde was geen geklets, alleen een enkele keer wat gepuf.
Verder vielen in deze categorie,
Miss misselijk, kletsbuuf, melissa met de JLo-ass, de gevallen psych zuster, de kakkers, Afghanistan en de spookbuuf.

Op zich is een buuf hebben wel leuk, het breekt op zich de dag wel maar energie kost het ook hoor pfff.
Soms is het ook wat frusterend want iedereen neemt maar afscheid van mij. Ik kan nu stiekum bijna niet wachten tot ik een keer kan zeggen....
"Het beste en sterkte nog even hier in het Ziekenhuis, ik zal aan je denken als ik thuis ben buuf"

Biß morgen!

dinsdag 24 juli 2012

Het duuurt nu toch wel errug lang.....

Dag 26 van de ziekenhuisopname:
Dag 232 van de zwangerschap van onze tweeling alias, kids, draakjes, twins, beebs of potjes
Dagen te gaan: ? (in ieder geval niet meer dan 48 dgn als we van de 40wkn termijn uitgaan)

Vandaag is een beetje de day after....Ik ben wat geradbraakt, zowel emotioneel als lichamelijk. Dit na gisteren een avond doorgemaakt te hebben waarop het wederom leek dat a) de kids het zat waren in de buik of b) mijn buik het niet meer trok en de kids eruit wilde hebben.
In ieder geval zitten de kids nog steeds op hun plek. Gelukkig wel want zelfs met 33wkn zijn ze eigen toch nog niet helemaal klaar voor de wereld.
De afgelopen 26 dagen waren qua onrust niet veel anders. Van paniekerige doktoren tot onverwachte ambulanceritten tot het niet weten waar je aan toe bent.
Ik zal jullie niet met het hele verhaal vermoeien want ik denk tevens dat deze blogruimte daar te beperkt voor is....
Wat ga ik dan vertellen?
Tja wat moet je vertellen over een eeuwigvoortdurende ziekenhuisopname....het is saai, je bent je vrijheid kwijt, je hebt je eigen spullen niet, je bent je privacy kwijt, het eten is niet zoals thuis maar het belangrijkste is dat je je naasten die je liefhebt minder ziet dan je lief is.

Gelukkig boffen jullie, zoals mijn lieve ouders altijd al over mij zeiden "Lianne is Himmelhoch jauchzend, oder zum Tode betrübt (vertaald: hemelhoog juichend, dodelijk bedroefd) Gelukkig bent ik meer van dat eerste, iets waarover vele hulp/zorgverleners zich verbaasden tijdens deze opname....
Ze snapten niet dat ik er nog zo nuchter en positief bij bleef bij alles wat er gebeurd is.Dus ik ga met jullie mijn dagen hier in het ziekenhuis delen hierbij probeer ik mij te fixeren op de leuke, flauwe en positieve momenten van deze eeuwigdurendeziekenhuisopname met natuurlijk af en toe een frustratie die ik even moet delen (het idee kwam een beetje af van mij lieve ook bloggende ouders die dit ook wel als een leuk tijdverdrijf voor mij zagen, wat kennen ze hun dochter toch goed en wat fijn dat ze er even waren vanmiddag met m'n kleine sista)
Ik merk dat ik nu al weer teveel wil vertellen in te korte tijd/blogruimte. Dus ik rond het voor vandaag een beetje af. Ik denk dat ik jullie morgen iets zal vertellen over alle buuf's (kamergenoten) die de revue gepasseerd zijn met alle verhalen die erbij horen, denk aan een Tukkie een shoarmamama of een puffende pool. Of zal ik het toch over het heerlijke ziekenhuis eten hebben. Naja hier ga ik een nachtje over slapen, als slapen lukt. Misschien dat manlief (die komt straks even!!! Gelukmomentje!!) nog wel een leuk onderwerp heeft met zijn nuchtere blik op het leven.
In ieder geval voeg ik (als dat lukt...newbie he) een foto van het heerlijke eten van vandaag toe met een gehaktbal(letje) die in het okidoki rondje van mijn duim en wijsvinger past, gelukkig kwamen formaat en smaak niet overeen, hij was best lekker!

Tot morgen,
(tenzij ik bevallen of aan het bevallen , dan laat ik even verstek gaan)